Του πάγου

                   « του πάγου »
     

Γρονθοκόπησα το χέρι στο τοίχο
Αναρωτήθηκα σε ποιόν ανήκω!
Στην ζυγαριά γαντζώθηκα εναργής•
του αχρόνου μηδενός θεατής

Πετροβότσαλα,βαρίδια,ψωμί
θα ζυγίζουν την αλμύρα,που ζει
στο παρόν του πάγου,που έλιωσε•
κόστος ευτελές και μας τέλειωσε

Δροσουλίτες κορμιά διψασμένα
αναβιώνουν όνειρα παγωμένα
σε νύχτες παρωχημένες ασέληνες
του φωτός κυνηγημένοι Έλληνες

Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍25-11-2018/17-5-2020

Ευχαριστώ την Μary Chris για την όμορφη φωτογραφία,που ήταν αφορμή να οδηγηθώ στα χνάρια τούτης της γραφής μου!

ΕΜΕΊΣ

         « Ε Μ Ε Ι Σ »
 Οι φίλοι μου,που ξενυχτούν
ρίχνουν τις βραδιές στα ζάρια
ένα γύρω τσούρμο παλληκάρια
σε πίστα κινητών λιοντάρια

Γεμίζουν κούπες με λάγνο κοκκινέλι
παρέα μ' ένα όνειρο,που σεργιανούν
μ' άδειες τσέπες έμαθαν να κερνούν
ψήγματα της λήθης,που περιγελούν

Με λέξεις τσουγκρίζουν ποτήρια
στον αέρα ήχοι χωρίς ήχο βιολιού
δεν τινάζουν την πένα του θυμού
σε βρισιές καταλήγουν λογισμού

Καρτερούνε να 'βρουν μια ψυχή !
Ένα φίλο ο ξενύχτης να φιλέψει
Αγάπη ψάχνει η πένα να χορέψει
Το κρασί γιορτή για να γιατρέψει

Εμείς κι Εμείς,οι δυνατοί παίκτες!
Κερνάμε μανταρίνια στον καημό
Τις έγνοιες λέμε,πώς ξεχνάμε εδώ,
ως ν' ανατείλει Ήλιος στο κινητό

Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍17-11-2018

               

   « Φάντομ »

Ήμουν παιδί της γης και της αλός
Με χώμα και με θάλασσα μεθούσα
στον ουρανό ν' ανέβω επιθυμούσα
να γεμίσει της ψυχής μου ο ασκός

Σε ένα Φάντομ με ανέβασες ψηλά
κι άρχισα να με ονειρεύομαι αετό,
όταν θα έβγαζα φτερά για να πετώ
στης ζωής τα σύννεφα πραγματικά

Πέταξα στους ουρανούς της γης,
που περπατούσα
να μη ρίξω άγκυρα στα σύννεφα
ήταν γραφτό
Μα ήσουν εκεί πάντα μ' ένα τετράδιο,
μολύβι και στυλό
με διδαχές πειθώ,ν'ακολουθώ,
ό,τι στη ζωή θα αγαπούσα

Γλίστρησες στα σύννεφα το δείλι
μιας Τετάρτης
αθόρυβος,γελαστός πριν ξυπνήσει
ακόμη το φεγγάρι
με ψαλμουδιές απ' έναν Άγγελο,
που ήρθε να σε πάρει
μεσ' του Χριστού την Χάρη,
γιατί ήσουν της ζωής αντάρτης

Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍15-11-2018

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου
θείο Κώστα

     « Φάντομ »

Ήμουν παιδί της γης και της αλός
Με χώμα και με θάλασσα μεθούσα
στον ουρανό ν' ανέβω επιθυμούσα
να γεμίσει της ψυχής μου ο ασκός

Σε ένα Φάντομ με ανέβασες ψηλά
κι άρχισα να με ονειρεύομαι αετό,
όταν θα έβγαζα φτερά για να πετώ
στης ζωής τα σύννεφα πραγματικά

Πέταξα στους ουρανούς της γης,
που περπατούσα
να μη ρίξω άγκυρα στα σύννεφα
ήταν γραφτό
Μα ήσουν εκεί πάντα μ' ένα τετράδιο,
μολύβι και στυλό
με διδαχές πειθώ,ν'ακολουθώ,
ό,τι στη ζωή θα αγαπούσα

Γλίστρησες στα σύννεφα το δείλι
μιας Τετάρτης
αθόρυβος,γελαστός πριν ξυπνήσει
ακόμη το φεγγάρι
με ψαλμουδιές απ' έναν Άγγελο,
που ήρθε να σε πάρει
μεσ' του Χριστού την Χάρη,
γιατί ήσουν της ζωής αντάρτης

Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍15-11-2018

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου
θείο Κώστα

           

Ελβιέλες

« Ελβιέλες »

Τ' αθλητικά απ' τα χρόνια τα μαθητικά
βρήκα στο μπαούλο,τα φόρεσα ξανά •
τί κι ήταν σκοροφαγωμένα τα πανιά !
τί κι αν είχαν φαγωθεί στα πλαστικά !

Πάντα τρέχαμε σε δρόμο αντοχής
σφαιροβολία στη ζωή από νωρίς
μ' έσερνε μαζί μια μπάλα θαρρείς
κι απέμεινα της ελπίδας θηρευτής

Μετρούσα τις δραχμές κάθε πρωί
για να γεμίζει το τραπέζι Κυριακή •
τί κι αν αγόραζα γόβες απ' τη Λαϊκή !
βημμάτιζα στις πασαρέλες με ψυχή

Με σιωπής αναδρομές συλλογάμαι ,
πώς με όρκους αντάμα προχωράμε
στα παγκάκια,που ακόμα συναντάμε !
τί κι αν ελβιέλες πλέον δεν φοράμε !

Δυό κούπες γέμισα καφέ ζεστό
έσβησα τις έννοιες απ'το κινητό
φόρεσα τις ελβιέλες και πετώ •
αν σε βρώ στον ουρανό κερνώ

Τί κι αν θέλει το κορμί ν' αράζει !
Μ' ένα ιδρωμένο τζιν,που στάζει
όνειρα εφηβικά σαν το χαλάζι ,
τον χρόνο έμαθα να κάνω χάζι

Πάντα έτρεχα σε δρόμο αντοχής
σφαιροβολία στη ζωή από νωρίς
μ' έσερνε μαζί μια μπάλα θαρρείς
κι απέμεινα της ελπίδας θηρευτής

Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍13-11-2018