*Ροδιά*
Χιονισμένη νυφούλα μας η ροδιά
« μύρισε χειμώνας στην καρδιά» 
απ'τα πλουμίδια γείραν τα κλαδιά
προσκύνησαν στης γης τα ιερά

τα δύο χέρια,που την φύτεψαν εκεί
κοντά στης βρύσης το χώμα στην αυλή,
μη τυχόν της λείψει νερό και ξεραθεί
για να 'χουν ρόδια,ως κι οι εγγονοί

Την φύτευες πατέρα μου σαν χθές •
να στεριώσει ήθελες το κλαδί μ' ευχές
το μπόλιασες αξημέρωτα με προσευχές
ξορκίζοντας καιρούς και παγωνιές

Κι ήλθαν οι μέρες να καρπίσει
τα πρώτα της ρόδια να χαρίσει
μ' άλικους σπόρους να γεμίσει
την ροζιαζμένη χέρα να φιλήσει

που ήταν κοντά της ώρες,που διψούσε,
σαν κόρη κουρασμένη του μιλούσε
κι μ' ένα του χάδι στο κορμό παρηγορούσε ,
τους έφηβους καημούς,πως θα ξεχνούσε,

αν στο πέρασμα του χρόνου νικούσε
τις ψευδαισθήσεις και τα μεγαλεία •
Άγάντα Ρόδο μου τρυφερό στα κρύα
θάρθει Άνοιξη,θα φύγει η μελαγχολία

Κι όταν ντύνεται νυφούλα στο χιονιά
θυμάται του Πατέρα της την αγκαλιά•
αρχόντισσα περήφανη πια,χωρίς φτερά
ριζώνει,καρπίζει για τη δική του τη γενια

*Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍6-1-2019*