Σαν σήμερα ήταν, που θυμάται,πώς με την μάνα της μαυρομαντηλωμένες κάθε Σάββατο και σαν τούτο το Ψυχοσάββατο του Αρσαλιού ( Ρασαλιού ) ξεκινούσαν για τις επιμνημόσυνες δεήσεις,που ψάλλονταν για όλους τους κεκοιμημένους και για τους δικούς της• μνημόσυνα των ψυχών του πατέρα,του παππού της,συγγενών και φίλων τους ...!!!
Ήταν τότε,που κρατώντας ένα πιάτο κόλλυβα,το πρόσφορο, το λάδι και μελισσοκέρια ... και ως να φτάσουν στην εκκλησιά αυτή με την μάνα της γινόντουσαν ένα μπουλούκι με τις άλλες γυναίκες του χωριού,καθώς βάδιζαν ευλαβικά στο δρόμο ή καθώς γυρνούσαν στο σπίτι μετά το μοίρασμα των κολλύβων, σκορπώντας γύρω τους στις γειτονιές,απ' όπου κι αν περνούσαν εκείνες τις αξέχαστες ευωδιές βασιλικού και σιτεμένου σταριού,που χέρια καθαρά πήραν και δούλεψαν με τέχνη στο ζύμωμα το χρυσοκίτρινο αλεύρι του,έπλασαν πρόσφορο και το σφράγισαν για να το φουρνήσουν στην θράκα του ξυλόφουρνου, που ήταν το καμάρι του σπιτιού τους ...
κάποτε οι αγαπημένοι τους τον είχαν χτίσει κοντά στο μαγειριό διαλέγοντας τις πυρίμαχες πέτρες μία προς μία .... και για δες παρακάτω ανάμεσα στα οπωροφόρα του κήπου είχαν αφήσει πέντε κυψέλες για το μέλι του σπιτιού και το χειροποίητο κερί τους για τον Χριστό,την Παναγιά,τους Αγίους τους και τις ψυχές των κεκοιμημένων τους !!!
Όσο για το κρασί και το λάδι πάντα τα οικονομούσαν να περισσεύουν !!!
Σαν το κόκκινο γλυκόπιοτο κρασί,που έκανε ο πατέρας τους ίαμα σώματος και ψυχών, όπως έλεγε ο ίδιος,όσο ζούσε,κανείς άλλος δεν έκανε στο χωριό και πάντα είχε τον τρόπο να μην ξεμένουν για όταν θα πήγαιναν στην εκκλησιά το νάμα !!!
Και κρασί ροδίτη ξεχώριζε για ανάπαυση των ψυχών, όπως συνήθιζε να λέει• από αυτό τους έλεγε να διαλέγουν για τους κεκοιμημένους,μην τυχόν ξεχαστούν και δεν γυρίσουν τις 50 μέρες,που έχουν δικαιώμα μετά την Ανάσταση!!!
Έτσι έλεγε... λες και τους έδινε εντολή,όταν θα έφευγε από τη ζωή να μη ξεχνιούνται να του βρέχουν το χώμα, που θα τον σκέπαζε....
Είχε φυτέψει ελιές ο παππούς της και ο πατέρας της προκομμένος,όπως ήταν σε όλη του τη ζωή τις τριπλασίασε για να μην τους λείψει το λάδι και πάντα να περισσεύει για το καντήλι του σπιτιού,τις κανδήλες της εκκλησιάς,τα καντηλάκια των αγαπημένων τους ψυχών στο κοιμητήριο και για των πτωχών το φαγητό, όπως τους μάθαινε απ' τα γεννοφάσκια τους η γιαγιά....
Και πώς να μη την θυμηθεί κι αυτή....!!!
Δεν τους έμαθε και λίγα, όσο ζούσε... !!!
Κάθε Κυριακή μετά την εκκλησιά τους κουβαλούσε μαζί της στα σπίτια των πονεμένων, τον αρρώστων και των πτωχών για να προσφέρουν ένα κομμάτι αντίδωρο, το μερίδιο τους από τις λειτουργές, που μοιράζε ο παπάς μετά την απόλυση και ό,τι φιλέματα μάζευε στις βαθιές τσέπες της απ' όλους τους καλούς φίλους της,που γνώριζαν την φιλέσπλαχνη ψυχούλα της κι αυτό το Κυριακάτικο μοίρασμα ...
Θυμάται, πώς ζύμωναν και τα δάκρυά τους έσταζαν,ως αγίασμα μπρος στην εικόνα.. της Παναγιάς•
κι αυτές βυθισμένες στις προσευχές για την ανάπαυση των ψυχών έκαιγαν θυμίαμα μοσχολίβανου μπρος 'το καντήλι, που κατέβαζαν από το εικονοστάσι και το απείθωναν στο τραπέζι, μπρος στην εικόνα της Παναγιάς,που μπάντα έκαιγε με λάδι σπιτικό για να βρουν οι ψυχές των αγαπημένων τους δρόμο φωτεινό προς την άλλη ζωή από την οποία είχαν επιστρέψει με την Ανάσταση του Χριστού και για 50 μέρες στο δικό μας κόσμο,ελεύθερες να περιηγηθούν στα τόπια,που αγαπούσαν και με τους ανθρώπους τους να μπλεχτούν,χωρίς να τους ενοχλούν...
Ήταν τότε, που ο παπάς του χωριού θυμόταν τα ονόματα των κεκοιμημένων κάθε οικογένειας και τα μνημόνευε ένα προς ένα, όχι όπως σήμερα, που χρειάζεται να τα βλέπει γραμμένα στο χαρτί για να τα μνημονεύσει!!!
Πέρασαν τα χρόνια του...,μεγάλωσαν οι οικογένειες..., μεγάλωσε το χωριό... και πολλοί ξένοι με ονόματα,που δεν γνώριζε είχαν έρθει και ήταν μέλη της εκκλησίας τους πλέον!
Γύρισε λοιπόν σ' εκείνο το χτες,που προσεύχονταν γονατιστή να επιστρέψουν οι ψυχές ευχαριστημένες στον τόπο τους και δες... πώς θυμάται σαν να είναι σήμερα,που νωρίς απ' το πρωί μαζεύονταν ένα γύρω από το πηγάδι τους για να πάρουν σειρά με τα καθρεφτάκια τους, μήπως αντικρίσουν στο γάργαρο και πόσιμο νερό του το πέρασμα των κεκοιμημένων τους για τον άλλο κόσμο...
Και να δεις,που ταίριαζαν οι φιγούρες,που διέκριναν να κινούνται σε ημικύκλια στην επιφάνεια του νερού με τους δικούς τους κεκοιμημένους, που ήθελαν να τους αποκαλυφθούν,καθώς θα επέστρεφαν στον άλλο κόσμο...
- καλό σημάδι,ότι φεύγουν ήρεμες και ευχαριστημένες απ' όσα είδαν και άκουσαν τις 50 μέρες,που μπλέχτηκαν ανάμεσά τους...
Και έτσι, όπως γύρισε στο χθες,έτσι επανήλθε στο σήμερα και θυμήθηκε,πως δεν πρόκειται ξανά να περπατήσει στα σοκάκια με το πρόσφορο στην αγκαλιά για την εκκλησιά, παρά μόνον της απόμεινε να θυμιατίζει τη στράτα , που περνούν μπουλούκι οι γυναίκες με τα πρόσφορα στα χέρια και τα κόλλυβα για την εκκλησιά...
Γιατί τα πόδια της έχουν βαρύνειι• νιώθει λες κι είναι πλέον δεμένα στο πάτωμα, αρνούμενα να κάνουν βήματα,ως το πλατύσκαλο της εισόδου,που θα την οδηγήσουν στον δρόμο για την εκκλησιά.
Γελάστηκε πολλές φορές και ξέμεινε να κάθεται πάνω στο κρύο μάρμαρο, μέχρι να δυναμώσει πάλι,ν' ανασηκωθεί κι αγάλι αγάλι να επιστρέψει στο κρεβάτι να ξαποστάσει,ν' αναπαυτεί, να προσευχηθεί κι αν καταφέρει,ίσως να κοιμηθεί,να ονειρευτεί!!
Γιατί έμαθε να μην κοιμάται για να θυμάται...
Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍12-6-2022/3-6-2023
