«πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου»
« πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου; »
Λευτεριά μου
λευτεριά μου εσύ!
λαξευμένη σε βράχους,
καθώς στ' αποκορύφωμα
της δίνης των κυμματισμών
« της θαλασσομήτορος »,
που ο Αιγέας την διάλεξε για νεκρική του
κλίνη απ'την Ποσειδώνεια βραχοπλαγιά!
υπέκυψες κι εσύ στης αλός της
την διαβρωτική δύναμη!
Αχ! τόπο,που βρήκες να κρυφτείς κι εσύ!
αχ! λευτεριά μου θαλασσόεσσα!
Πώς σταυρώθηκες
μεσ' της Κιμώλου τις βραχοσπηλιές,
χωρίς να βραχείς;
Τώρα,πώς θα σε ταξειδέψω δρόμε μου;
Δεν ήταν ν' ανελκυθώ σε ταρσανά
μ' αρμούς σαθρούς σκαρί σε γη στεγνή;
Δεν ήταν να γεννηθώ σε θαλασσοσπήλια
στον δίαυλο του Λιχά μονάχους!
απ' της μοιρολογίστρας φώκιας
του Παππαδιαμάντη την γενιά
για να λικνίζομαι στα ρηχά!
Τώρα,πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου;
Τώρα,που ξέχασα να ορίζω με μολύβι
συντεταγμένες σε μπλογκ χαρτογραφίας
Τώρα,που ατάκτως μελετώ τα σημάδια
της γης,χωρίς μοιρογνωμόνιο και χάρακα!
Τώρα,που αφήνομαι
στης τεχνολογίας το χάδι!
παραπαίοντας στα πλήκτρα,
όπου οι λέξεις κολυμπούν άτσαλα
θολώνοντας τα νερά
για να χάνονται στο απύθμενο άπειρο
τα ίχνη σου δρόμε μου!
Μόνον κάτι νύχτες ασέληνες
προσεγγίζω τις ακροβραχιές σου
κολυμπώντας μ' απλωτές
για να κρυφτώ στα σύρματά!
κι άλλοτε πάλι ξεγελιέμαι αλλοίμονο
με πεταλούδας τινάγματα
πάνω από τ' αφροκύμματα
παρέα μ' άλμπατρος,που ξενιτεύονται!
Και φτάνω στα βαρκοτόπια σου
ασθμαίνοντας με τον φόβο
μην κι έσβησε η αλμύρα
τους ιππόκαμπους του τατουάζ
της μνήμης μου!
Ετσι γιατί πρέπει νάχω κάτι δικό σου
να μ' αναγνωρίσεις,
να με διεκδικήσεις!
Πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου!
τώρα,που χάρισα την λευτεριά μου
στης ουτοπίας τα μουχλιασμένα μπάρκα
κάποιων αθεράπευτα ρομαντικών φρεγατών
που σημειώνουν στο νηολόγιο
«Κατακτώμαι,δεν κατακτώ,
χωρίς προορισμό»
Τί αδυσώπητο μπάρκο κουβαλώ,
που δεν εκτελωνίζεται ούτε
με νόμισμα χρυσό!
Πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου;
που σαν το δυσθεώρητο ακρογιάλι,
σε ψάχνω,όπως σε γύρευα στα σύννεφα
από παιδί να σ' αγοράσω με πορφύρες,
που διάλεγα ανάμεσα σε χιλιάδες κοχύλια
για νόμισμα!
σαν καθρεφτίζονταν οι πορείες σου
στου Μαλιακού τις μπουνάτσες
δαμάζοντας τις αντοχές μου!
Τώρα πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου;
Τώρα,που κινούμαι σαν τον χρόνο
μέσ' στη στάσιμη αιωνιότητα
κατακτώντας μόνον στιγμές,
χωρίς στιγμές!
κι αυτές ανάμεσα σε πανσελήνους!
σ'έναν Αύγουστο πλανεμένο
απ' τις Περσίδες να κατακαίει,
ό,τι βρίσκει μπροστά του!
Μ' αυτές τις προοπτικές!
σ' έναν κόσμο,που συνήθισε
να γαληνεύει μόνον σ' επήνεμα λιμάνια!
Πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου;
Σοφία Σίβυλλα 🌍°°°ΣΣ°°°🌍19-8-2019
Σημείωση:
1)Ο πίνακας,που επέλεξα για να επενδύσω την γραφή μου με εικόνα ανήκει στο Βησσαρίωνα Γκεκόπουλο,αξιόλογο φίλο εδώ στο Facebook και καλλιτέχνη ζωγράφο με ευαισθησίες!
Τον ευχαριστώ πολύ 👒
2) στο διαδίκτυο θα βρείτε εύκολα ποιά είναι «τα σύρματα » που φιλοξενούν τις βάρκες στην Κίμωλο και στα γύρω νησιά ,όπως διακρίνονται στη φωτογραφία, που ήντλησα από το διαδίκτυο
Λευτεριά μου
λευτεριά μου εσύ!
λαξευμένη σε βράχους,
καθώς στ' αποκορύφωμα
της δίνης των κυμματισμών
« της θαλασσομήτορος »,
που ο Αιγέας την διάλεξε για νεκρική του
κλίνη απ'την Ποσειδώνεια βραχοπλαγιά!
υπέκυψες κι εσύ στης αλός της
την διαβρωτική δύναμη!
Αχ! τόπο,που βρήκες να κρυφτείς κι εσύ!
αχ! λευτεριά μου θαλασσόεσσα!
Πώς σταυρώθηκες
μεσ' της Κιμώλου τις βραχοσπηλιές,
χωρίς να βραχείς;
Τώρα,πώς θα σε ταξειδέψω δρόμε μου;
Δεν ήταν ν' ανελκυθώ σε ταρσανά
μ' αρμούς σαθρούς σκαρί σε γη στεγνή;
Δεν ήταν να γεννηθώ σε θαλασσοσπήλια
στον δίαυλο του Λιχά μονάχους!
απ' της μοιρολογίστρας φώκιας
του Παππαδιαμάντη την γενιά
για να λικνίζομαι στα ρηχά!
Τώρα,πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου;
Τώρα,που ξέχασα να ορίζω με μολύβι
συντεταγμένες σε μπλογκ χαρτογραφίας
Τώρα,που ατάκτως μελετώ τα σημάδια
της γης,χωρίς μοιρογνωμόνιο και χάρακα!
Τώρα,που αφήνομαι
στης τεχνολογίας το χάδι!
παραπαίοντας στα πλήκτρα,
όπου οι λέξεις κολυμπούν άτσαλα
θολώνοντας τα νερά
για να χάνονται στο απύθμενο άπειρο
τα ίχνη σου δρόμε μου!
Μόνον κάτι νύχτες ασέληνες
προσεγγίζω τις ακροβραχιές σου
κολυμπώντας μ' απλωτές
για να κρυφτώ στα σύρματά!
κι άλλοτε πάλι ξεγελιέμαι αλλοίμονο
με πεταλούδας τινάγματα
πάνω από τ' αφροκύμματα
παρέα μ' άλμπατρος,που ξενιτεύονται!
Και φτάνω στα βαρκοτόπια σου
ασθμαίνοντας με τον φόβο
μην κι έσβησε η αλμύρα
τους ιππόκαμπους του τατουάζ
της μνήμης μου!
Ετσι γιατί πρέπει νάχω κάτι δικό σου
να μ' αναγνωρίσεις,
να με διεκδικήσεις!
Πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου!
τώρα,που χάρισα την λευτεριά μου
στης ουτοπίας τα μουχλιασμένα μπάρκα
κάποιων αθεράπευτα ρομαντικών φρεγατών
που σημειώνουν στο νηολόγιο
«Κατακτώμαι,δεν κατακτώ,
χωρίς προορισμό»
Τί αδυσώπητο μπάρκο κουβαλώ,
που δεν εκτελωνίζεται ούτε
με νόμισμα χρυσό!
Πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου;
που σαν το δυσθεώρητο ακρογιάλι,
σε ψάχνω,όπως σε γύρευα στα σύννεφα
από παιδί να σ' αγοράσω με πορφύρες,
που διάλεγα ανάμεσα σε χιλιάδες κοχύλια
για νόμισμα!
σαν καθρεφτίζονταν οι πορείες σου
στου Μαλιακού τις μπουνάτσες
δαμάζοντας τις αντοχές μου!
Τώρα πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου;
Τώρα,που κινούμαι σαν τον χρόνο
μέσ' στη στάσιμη αιωνιότητα
κατακτώντας μόνον στιγμές,
χωρίς στιγμές!
κι αυτές ανάμεσα σε πανσελήνους!
σ'έναν Αύγουστο πλανεμένο
απ' τις Περσίδες να κατακαίει,
ό,τι βρίσκει μπροστά του!
Μ' αυτές τις προοπτικές!
σ' έναν κόσμο,που συνήθισε
να γαληνεύει μόνον σ' επήνεμα λιμάνια!
Πώς να σε ταξειδέψω δρόμε μου;
Σοφία Σίβυλλα 🌍°°°ΣΣ°°°🌍19-8-2019
Σημείωση:
1)Ο πίνακας,που επέλεξα για να επενδύσω την γραφή μου με εικόνα ανήκει στο Βησσαρίωνα Γκεκόπουλο,αξιόλογο φίλο εδώ στο Facebook και καλλιτέχνη ζωγράφο με ευαισθησίες!
Τον ευχαριστώ πολύ 👒
2) στο διαδίκτυο θα βρείτε εύκολα ποιά είναι «τα σύρματα » που φιλοξενούν τις βάρκες στην Κίμωλο και στα γύρω νησιά ,όπως διακρίνονται στη φωτογραφία, που ήντλησα από το διαδίκτυο
