«Για να λεγόμαστε άνθρωποι»
Ένα διαφορετικό αφιέρωμα ...
στον Γέρο Χρόνο,που διανύει την τελευταία ημέρα της ζωής του μέσα μας .....διεγείροντας..... τον έναν και αδιαίρετο χρόνο μας,που δεν μας εγκαταλείπει εις το διηνεκές, ώστε να συνεχιστεί το ταξείδι του εντός μας, λαξεύοντας την σπείρα της ζωής μας, άλλοτε με το καλέμι της αγάπης κι άλλοτε του μίσους,
άλλοτε της δημιουργίας κι άλλοτε της απραξίας, άλλοτε της αρετής κι άλλοτε της κακίας,
άλλοτε της γαλήνης
κι άλλοτε του άγχους, άλλοτε της καλοσύνης
κι άλλοτε της απονιάς, άλλοτε της αλήθειας
κι άλλοτε της ψευτιάς, άλλοτε της περηφάνιας
κι άλλοτε της ταπεινοφροσύνης,
άλλοτε της μοναξιάς
κι άλλοτε της μοναχικότητας,
άλλοτε του υπάρχω κι άλλοτε « του αμφιβάλλω περί της ύπαρξής μου »,
άλλοτε του συνυπάρχω κι άλλοτε « του αποστασιοποιούμαι»
και ούτω καθεξής με,
όσα ετερώνυμα θα μπορούσε ο καθένας μας να φέρει κατά νουν για να πλέξει την σπείρα της δικής του ζωής!
Καλή συνέχεια στο χρόνο μας λοιπόν,που ως άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να τον σηματοδοτούμε ποικιλοτρόπως για να μην ξεχνάμε ν' ανανεώνουμε τους αρχέγονους στροβιλισμούς μας,
που θα χαράσσουν «το γύρω του μέσα μας» περιχάρακώνοντάς μας απ' τους έξωθεν σπειροειδείς κυματισμούς μας
«του φαίνεσθαι»
στον συμπαντικό κόσμο
« του γίγνεσθαι » από την οποία ο καθένας μας περιβάλλεται
Ώστε να μπορούμε ν' αφουγκραζόμαστε μέσα μας,
ο καθένας μας χωριστά,
και ως μέλη του κοινωνικού συνόλου,
ότι συνεχίζουμε ακόμη
«να είμαστε άνθρωποι»
« για να λεγόμαστε άνθρωποι »
Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍31-12-2019
