« ΈΦΥΓΕ »

                       « ΈΦΥΓΕ » 

                Μετρημένα λόγια

τα λόγια,που σ' έστησαν στον τοίχο •

                μ' ένα τσιγάρο να ξεφεύγει απ' τα χείλη κι ένα στίχο

                από 'να ρεμπέτικο,
που αμυδρά θυμήθηκες του Μπίνη

                έκλεισες τις πόρτες,
που σου 'φηνε ανοιχτές εκείνη

           Μάζεψες της ερημιάς σου
την ορμή μη προδοθείς
έγειρες τους ώμους στο νεώσοικο
να κρατηθείς
περίσσευε το δάκρυ,μα κυλούσε
τώρα ανάποδα

           γι έναν έρωτα παράσιτο,
που σε ρουφούσε άπονα

            Ένα τσιγάρο έπεσε απ' τα χείλη σου σβησμένο

            κι έστειλε μήνυμα στη γη
 η στάχτη αναμμένο,

            πως παραμένεις της ζωής αιώνιος παραβάτης

            στη φυλακή του έρωτά της,
που έχασες,σακάτης

 Σοφία Σίβυλλα 🌍°°°ΣΣ°°°🌍 23-10-2017/11-10-2019

Σημείωση: Η γραφή μου τούτη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Συλλογή μου « σφύρα » της Google τον Οκτώβριο του 2017 και στην Κοινότητα των Ελλήνων Ποιητών της Google επίσης
Ευχαριστώ👒

« ΔΆΚΡΥΑ ΚΑΚΑΒΙΑΣ »

              « ΔΆΚΡΥΑ ΚΑΚΑΒΙΆΣ » 

                   
Τα ψάρια τα ψιλά κάνουν
την καλή την κακαβιά
έλεγε ο παππούς συχνά•
τον θυμήθηκα ξανά
στο τραπέζι του Θωμά

Στη βάρκα του απ' το πρωϊ
σπαρταρούσαν οι γοβιοί
τα σπαριά,νάσου κι αχινοί
με μπακαλιάρους στη γιορτή

Ακούραστα τα χέρια του,φωτιά
κρατούσαν Κρητικό σουγιά•
καθάριζαν με μαεστρία την ψαριά
αφήνοντας τ' αυγά τους στην κοιλιά

Στο πι και φι τέλειωσε την δουλειά
σφυρίζοντας συνθηματικά
σ' αλάνια γάτους απ' τη γειτονιά,
να γευματίσουν τα σπλαχνά

Θάλασσα στο τσουκάλι της κακαβιά
με αυγά απ' αχινούς για νοστιμιά
με πατάτες και ψωμάκι βεταλιά•
έγινε αμβροσία η φτωχή ψαριά

Φάρμακο,πως μας κερνούσε έλεγε!
«μα προσέχετε,ρουφάτε την αργά»•
«δώ,που 'ρθατε δεν έχουμε χαβιάρι
κι αστακούς,μοναχά ζεστή καρδιά»

Μας έσταξε στο γυαλί λευκό κρασί
νάμα απ' τ' αμπέλι στην ξερολιθιά•
ζεστάθηκε η ψυχή,τσουγκρίσαμε•
ευχήθηκε σε όλων μας την υγειά

Θυμήθηκα στο πατρικό μου,
πώς με την ίδια σούπα είχαμε χαρά
σε χρόνια μ' αγάπης ζυμωτό ψωμί•
κι'ρθαν δάκρυα στα μάτια μου ξανά

Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍10-10-2017 α' γραφή/20-10-2019 β' γραφή
(Δημοσιευμένο με την ά γραφή 10-10-17 στη συλλογή μου « σφύρα » της Google και στην «Κοινότητα των Ελλήνων Ποιητών» της Google)

" Μίτος "

          " Μίτος "

 

Μη κλέψεις ποτέ του φεγγαριού φεγγοβολή
σαν θα χαράζει ρότα απ' τη Δύση η Πούλια
μαραίνει ο Αποσπερίτης,πριν έλθει αυγή,
όσα κι αν μάζεψες στην μέρα σου ζουμπούλια

Στο μίτο της Αλκυόνης έγερνε την λάμψη του κι ο ήλιος
σαν οι Πλειάδες κόρες τον διεκδικούσαν
Κεί στ' Ημεροβίγλι με τον έρωτα γινόσουν φίλος
σαν ηφαίστεια νυχτέρια με μεθούσαν

Μη βρεθείς χειμώνα μόνος στο Φηροστεφάνι
Η αχλύ της λάβας θα σε ζώνει απ' την Καλντέρα
Απ'  του Αιγαίου τα γκρεμνά δεν βγαίνει πυροφάνι
Κρασιά στις κάναβες μεστώνουν με λιγοστό αέρα

Μεσ' τους μπαξέδες,που το κόκκινο την τέφρα μου χρωμάτιζε

εκεί θα με βρεις να σκάβω διψασμένη
Στο ρακιδιό να σβήνω το καημό,που με στιγμάτιζε,
όταν μέσ' τον ληνό σε γύρεψα υγρή,ταπεινωμένη

Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍7-11-2017 // 10-10-2019
( Δημοσιευμένο για πρώτη φορά στη συλλογή μου « σφύρα » της Google,δημοσιευμένο επίσης στην Κοινότητα των « Ελλήνων Ποιητών » της Google)

« Υπάρχουμε »

                    « Υπάρχουμε »

Χελιδόνια στη θάλασσα,
που πνιγήκαμε
φτάσαμε πετώντας
στα βάθη της

Μικρογραφία της αορτής της
η μνήμη μας
τροφοδοτούσε κορμάκια
ανάλαφρα,
πριν τα βαρύνει το πάθος
της αποκοτιάς
να ζήσουν τον έρωτά τους
για να υπάρξουν
στα δυσθεώρητα βάθη της•
ανάγκη
που ωθούσε με ρίγη
τα πετάγματα μας
πάνω απ'τα κοράλια
του γιούσουρι,
χωρίς ύπνο στις άκρες
των βράχων

Δεν του κρυφτήκαμε
για να γλιτώσουμε,
παρά αγωνιστήκαμε
και στον εαυτό μας
χελιδονόψαρα μαγιάτικα
χαριστίκαμε

Αν και αναμετάξυ μας,
ποτέ δεν γνωριστήκαμε
ξέραμε,
πώς κυλάει το ίδια αίμα
στις φλέβες μας
και με όμοια παιχνίδια
καταπιάστηκαμε,
πριν τα κύματα μάθουν
ότι της θάλασσας ανήκουμε,
όταν στα δίχτυα του ψαρά
χελιδόνια πιαστήκαμε
κι η ετυμηγορία
ήταν δεδομένη

Δεν ανήκουμε πουθενά
Ζούμε γιατί υπάρχουμε
μέσα στα δικά μας ιδανικά

Σοφία Σίβυλλα🌍°°°ΣΣ°°°🌍6-9-2019